Grób Potockiej - Adam Mickiewicz
Sonet Adama Mickiewicza pod tytułem "Grób Potockiej".
- W kraju wiosny, pomiędzy rozkosznymi sady,
- Uwiędłaś, młoda różo! bo przeszłości chwile,
- Ulatując od ciebie jak złote motyle,
- Rzuciły w głębi serca pamiątek owady.
- Tam na północ ku Polsce świecą gwiazd gromady,
- Dlaczegoż na tej drodze błyszczy się ich tyle?
- Czy wzrok twój ognia pełen, nim zgasnął w mogile,
- Tam wiecznie lecąc jasne powypalał ślady?
- Polko! - i ja dni skończę w samotnej żałobie;
- Tu niech mi garstkę ziemi dłoń przyjazna rzuci.
- Podróżni często przy twym rozmawiają grobie,
- I mnie wtenczas dźwięk mowy rodzinnej ocuci;
- I wieszcz, samotną piosnkę dumając o tobie,
- Ujrzy bliską mogiłę i dla mnie zanuci.